We betreuren het ten zeerste dat mensen niet de ondersteuning krijgen waar zij recht op hebben. In welke prioriteitengroep ze ook staan. Dat er onvoldoende middelen zijn om alle mensen die wachten op een PVB verder te helpen, is onaanvaardbaar.
Toch, bij het uitdenken van de deelbudgetten zat Kando mee aan de tafel. We zijn (nog altijd) van mening dat dit voor sommige mensen effectief een verschil kan maken. De druk van de ketel kan halen, een beetje adempauze kan inlassen. Misschien niet voor iedereen en voor iedere situatie, maar wel voor een heel aantal mensen.
Normaal gezien was in deze legislatuur geen enkel budget voorzien om mensen in prioriteitengroep 2 (PG2) verder te helpen. Minister Beke besliste bij aanvang van de legislatuur om de mensen binnen de eerste prioriteitengroep (PG1) met de dringendste vragen snel hun budget te kunnen geven. Dat was zijn keuze bij de besteding van de toegekende middelen. En dat is ook gerealiseerd.
Na het ontslag van minister Beke als Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin nam Crevits zijn bevoegdheden over in mei 2022. Zij wou proberen om ook iets te kunnen betekenen voor de mensen die wachten in PG2. Zo krijgen nu een duizendtal mensen dat deelbudget.
Is dit optimaal? Nee. Maar we zijn ervan overtuigd dat met 50% van het budget voor heel wat mensen al een verschil gemaakt kan worden. Uiteraard pleiten wij er voor dat ook het resterende bedrag binnen aanvaardbare tijd ter beschikking gesteld wordt.
Minister Crevits communiceerde op televisie dat gebruikersorganisaties uitdrukkelijk akkoord gegaan zijn met het voorstel van de deelbudgetten en dat is niet helemaal waar. Kannet is, samen met de andere organisaties binnen het raadgevend comité van het VAPH, akkoord gegaan met het voorstel onder bepaalde voorwaarden. Een belangrijke nuance.
Onze voorwaarden zijn:
We vinden dat er ook een evaluatie moet komen van het hele systeem van de persoonsvolgende financiering. Op papier is het een mooi systeem waar we volledig achter staan. In de praktijk is het enkel goed voor mensen die al een volledig budget krijgen. Bij de mensen die wachten zorgt het voor schrijnende verhalen. Maar om een antwoord te bieden op die schrijnende verhalen, worden er uitzonderingsmaatregelen verzonnen die het hele systeem nog verder in de war schoppen.
Ook de aanvraagprocedure moet grondig herzien worden. Het kan niet dat mensen recht krijgen op een budget, gebaseerd op de huidige noden en zorgzwaarte en er vervolgens 20 jaar (!?) op moeten wachten. Die noden komen nooit overeen met wat er dan effectief nodig is.
Tot slot een kleine kanttekening: vóór de invoering van het persoonsvolgend systeem waren er ook wachtlijsten. Het ligt dus niet aan het systeem zelf, maar aan het feit dat de overheid veel te weinig middelen voorziet voor de ondersteuning van mensen met een handicap.
In Kannetgazet van juli brachten we een getuigenis van iemand met een deelbudget.